به نظرم اگر ادبیات در نظریه‌های نسبتا جدید خود به موضوع مرگ مؤلف رسیده است، موسیقی از همان ابتدا با مرگ مؤلف متولد شده است.
این اثر هم نیازی به حروف ما ندارد تا مقصود خود را بیان کند، شنونده خود از نوای آن ناگفته‌هایش را می‌شنود. از همان‌هایی است که می‌توان با آن خندید، گریست و به خواب رفت. از همان‌هایی که رویای پرواز به آدم می‌دهد. شاید اگر رومن رولان این اثر را شنیده بود، از زبان ژان کریستفش به گونه‌ای آن را ستایش می‌کرد.
