یعنی این معجزه نیست که ما با تمام اندوهی که داریم باز هم می‌تونیم بخندیم، با نگرانی ته دل‌مون که الان احتمالاً همگی ناقل این بیماری هستیم، با ترس از دست دادن عزیزان بیشتر... اگه این معجزه نیست، پس چیه؟