سر خط

مدتی که توی حروف می‌نوشتم، بارها به خودم گفتم انگار این وبلاگ فقط یک خوانندۀ واقعی دارد. اولین کسی هم که دوست داشتم آدرس جدیدم را داشته باشد، همان بود.

عارفۀ نازنین، از همراهی‌ات سپاسگزارم. برای من خیلی ارزشمند بود. یک چالش وبلاگی به تو بدهکار بودم که به‌جای نوشتن از آن، عملی‌اش کردم:

راوی دیگر.