این رو گذاشتم استوری اینستا؛ اما فکر می‌کنم کسایی که نوشتن بخشی از زندگی‌شون شده بهتر بتونن جواب بدن. لطف می‌کنید نظرتون رو بگید؟
پی‌نوشت: منظور من صرفا برای یه نویسنده نیست؛ اما یکی از دوستام حرف جالبی زد: ننوشتن برای نویسنده مرگه؛ بد نوشتن ننگ.
نظرات (۸)
آقای سین
- يكشنبه ۱۴ مرداد ۹۷
- ۲۳:۵۵
خب مرگ به ننگ سزاوارتر هست :)
نویسنده میتونه بنویسه ولی منتشر نکنه، اینجوری نه ننگ به بار میاره و نه میمیره!
اتفاقا ایشون هم نظر مشابهی داشت؛ منظورم بخش دوم نظرتونه.
. عارفه .
- دوشنبه ۱۵ مرداد ۹۷
- ۰۰:۰۰
واسه اونایی که نویسنده حرفه‌ای نیستن، شاید بسته به حال و وضعیتی که وجود داره، باشه، گاهی این بدتره گاهی اون و بلعکس! درواقع فکر می‌کنم بستگی به برهه کنونی هر فرد داره، که حساس باشه یا نباشه!
اما واسه نویسنده‌ها واقعا سخته گفتنش! همون که دوستت گفته راسته فکر کنم، اما شاید با نوشتن و عمومی نکردن( منظورم هر عمومی کردنیه هااا، نه که حتما تو این فضا رو بخوام بگم)، امکانش باشه که هم از مرگ جلوگیری کرد هم از ننگ!
سوال من ازش این بود که عمومی نکردن نوشته واسه یه مدت - از نظر من احتمالا طولانی - اعتماد به‌نفس نویسنده رو پایین نمی‌آره؟
با عمومی نکردنش چطور فید بک بگیره؟
. عارفه .
- دوشنبه ۱۵ مرداد ۹۷
- ۰۰:۲۰
خب آره این هم هست!
شاید مثلا محدود کردن دایره افرادی که براشون عمومی میکنه!
هم تا حدی فیدبک می‌گیره، هم اگه واقعا بد باشه ننگش کمتره! نیست؟! :؟
تا حدی موافقم.
هولدن کالفیلد
- دوشنبه ۱۵ مرداد ۹۷
- ۰۰:۲۳
برای نویسنده حرفه ای قطعا بد نوشتن بدتره!
برای من و تو، ننوشتن!
این رو هم موافقم تا حدی.
هالی هیمنه
- دوشنبه ۱۵ مرداد ۹۷
- ۰۱:۱۷
هرچی دارم فکر می‌کنم تا یه جواب درست بدم نمی‌تونم. آدم تا وقتی ننویسه، نمی‌تونه خوب نوشتن رو یاد بگیره. اگر هم بخواد همیشه خوب و پرفکت بنویسه، دچارِ یه کمال‌طلبیِ وحشتناک میشه که ممکنه موجب مرگش بشه. (همون ننوشتن.) با این حال من ترجیح دادم برای مدتی ننوشتن رو امتحان کنم؛ و دیگه حتّی این کامنت هم یه جورایی عذاب وجدان داره نوشتنش برای من! همه‌اش هم به این امید که با ننوشتن قراره بهتر بنویسم..
جدای از نوشتن هر کار دیگه‌ای رو به‌خاطر بالا رفتن کیفیتش کنار گذاشتم یا دیگه دنبالش نرفتم یا خیلی سخت شروعش کردم.
لادن --
- سه شنبه ۱۶ مرداد ۹۷
- ۰۷:۳۳
من مفهوم بد نوشتن رو اینجا درک نمیکنم. نوشتن اغلب یه نیازه. نویسنده ( حتی غیرحرفه‌ای) با نوشتن، بخشی از مرحله ی تفکر و تحلیل ذهنی رو طی میکنه. شاید بد نوشتن از تشخیص اشتباه این مسئله است که نوشته قابلیت ارائه داره یا نه.
احتمالا همه موقع انتشار آثارشون با این نگرانی درباره ی میزان تاثیرگذاری نوشته مواجهه بشن. با این وجود هر نوشته ای که حاصل تلاش و باور درونی نویسنده باشه ارزش داره هر چند استانداردهای عمومی رو نداشته باشه یا انتظاری که از نویسنده میره رو برآورده نکنه.
+ در این باره میشه بیشتر فکر کرد و مفصل تر بحث کرد. پتانسیل ایجاد یه طوفان ذهنی رو داره.
یعنی منظورت اینه که خوب یا بد بودن نوشته به تحلیل خوب یا بد از یه موضوع برمی‌گرده؟
و با توجه به بند دوم نظرت باید آثار مودب‌پور و آل‌احمد رو توی یه سطح قرار بدم چون هر دو حاصل تلاش و باور درونی نویسنده است؟
لادن --
- سه شنبه ۱۶ مرداد ۹۷
- ۲۱:۲۷
دوست عزیزم
منم هنوز کلی نوشته دارم که مطمئن نیستم خوندنش برای دیگران فایده یا دست کم لذتی داشته باشه. پس جواب قطعی سوال شما رو نمیدونم. همین دغدغه داشتن کمک میکنه تا همیشه این مسئولیت رو در نظر داشته باشی که بهتر بنویسی.
اما خوب و بد رو چه کسی تعیین میکنه؟ سلیقه ی مخاطب؟ منتقدین؟ نویسنده های حرفه ای؟ همه و هیچکدوم. اغلب این نویسنده ست که احساس میکنه حرفی باید گفته بشه.
اگه درباره ی نوشته های شخصی خودت دنبال جوابی شاید بد نباشه کسی رو پیدا کنی که صادقانه نظرش رو درباره شون بگه، یا با انتشار قسمت هایی از اون توی فضای مجازی بازخورد رو ببینی.
+ هر دو نویسنده ای که اشاره کردی مخاطب های خودشون رو دارن. چرا باید مقایسه بشن؟
+ توی طبیعت اون اتفاقی که باعث پایداری موجودات و جهان زنده میشه تنوعه. شاید ادبیات هم با همین تنوع زنده ست. آدما بر اساس سلیقه، سطح فرهنگی و علمی و... خودشون انتخاب میکنن.
حس مسئولیت رو قبول دارم، انگار که نگران باشی بچه‌ات رو درست تربیت نکرده باشی یا اون‌قدر که باید براش زحمت نکشیدی که برای جامعه مفید باشه؛ اما واقعا چطور میشه چنین دیدی داشته باشم و بعدش بگم هر نوشتهای میتونه خوب باشه؟
قبول دارم که هر نوشتهای میتونه محاطب خودش رو داشته باشه، اما مهم‌تر از اون تأثیریه که یه اثر رو مخاطب خودش می‌ذاره. به‌نظرم این رو زمان مشخص میکنه. نوشتهای که تا سالیان دراز توی جوامع و ملیت‌های محتلف طرفدار داره و گاهی تأثیرگذاره چطور میتونه ارزشی برابر با نوشتهای داشته باشه که 15 سال هم توی یه ملت عمر نداشته؟
لرد چیره
- چهارشنبه ۳۱ مرداد ۹۷
- ۰۰:۱۷
کسی که اصلا سراغ نوشتن نرفته، اگه به روش کنونیش ادامه بده، احساس کمبود نمی‌کنه و زندگیش رو میکنه. اما اگه بنویسه و مسلما اولش بد می‌نویسه، خودش رو وارد دنیای جدید و پر از گوشه‌های اسرارآمیزی میکنه که میتونه با هیجان سال‌ها درش بتازه و لذت ببره.
معمولا آدما تو هیچ برهه‌ای احساس نمی‌کنن نوشته‌هاشون بدن. با گذشت زمان و گسترده شدن افق درکشون و مقایسه آثار امروز و دیروزشون می‌فهمن که بد بودن.
یه نویسنده هر چقدر هم که خوب باشه جای بهتر شدن داره. اینو گفتم که بگم بد نوشتن آغاز نوشتن و شاید در آینده، خوب نوشتنه. اما ننوشتن هیچ آینده‌ای نداره و مثل سوالیه که پاک شده.
خیلی اتفاقی به این مطلب برگشتم و متوجه شدم جواب این کامنت رو ندادم.
با بند آخر موافقم و خودم شاهد چنین روندی توی چند تا از نویسنده‌های نوپا بودم.
آرشیو مطالب
- مهر ۱۳۹۹ ( ۱ )
- تیر ۱۳۹۹ ( ۹ )
- خرداد ۱۳۹۹ ( ۱۱ )
- ارديبهشت ۱۳۹۹ ( ۱۲ )
- فروردين ۱۳۹۹ ( ۱۲ )
- اسفند ۱۳۹۸ ( ۳ )
- بهمن ۱۳۹۸ ( ۵ )
- دی ۱۳۹۸ ( ۸ )
- آذر ۱۳۹۸ ( ۱۰ )
- آبان ۱۳۹۸ ( ۹ )
- مهر ۱۳۹۸ ( ۱۳ )
- شهریور ۱۳۹۸ ( ۵ )
- مرداد ۱۳۹۸ ( ۵ )
- تیر ۱۳۹۸ ( ۴ )
- خرداد ۱۳۹۸ ( ۳ )
- ارديبهشت ۱۳۹۸ ( ۵ )
- فروردين ۱۳۹۸ ( ۷ )
- اسفند ۱۳۹۷ ( ۸ )
- بهمن ۱۳۹۷ ( ۱۵ )
- دی ۱۳۹۷ ( ۸ )
- آذر ۱۳۹۷ ( ۹ )
- آبان ۱۳۹۷ ( ۲۳ )
- مهر ۱۳۹۷ ( ۸ )
- شهریور ۱۳۹۷ ( ۱۱ )
- مرداد ۱۳۹۷ ( ۹ )
- تیر ۱۳۹۷ ( ۵ )
- خرداد ۱۳۹۷ ( ۳ )
- ارديبهشت ۱۳۹۷ ( ۸ )
- فروردين ۱۳۹۷ ( ۶ )
- اسفند ۱۳۹۶ ( ۲ )
- بهمن ۱۳۹۶ ( ۳ )
- دی ۱۳۹۶ ( ۴ )
- آذر ۱۳۹۶ ( ۸ )
- آبان ۱۳۹۶ ( ۴ )
- مهر ۱۳۹۶ ( ۲ )
- شهریور ۱۳۹۶ ( ۳ )
- مرداد ۱۳۹۶ ( ۶ )
- تیر ۱۳۹۶ ( ۴ )
- خرداد ۱۳۹۶ ( ۸ )
- ارديبهشت ۱۳۹۶ ( ۵ )
- فروردين ۱۳۹۶ ( ۳ )
- اسفند ۱۳۹۵ ( ۸ )
- بهمن ۱۳۹۵ ( ۴ )
- دی ۱۳۹۵ ( ۱ )
پیام‌های کوتاه
پربیننده ترین مطالب