حتی وقتی یه کانال واسه خودت می‌زنی که آدرسش رو به هیچ‌کس ندادی و هیچ‌کس هم نمی‌تونه پیداش کنه، باز هم نمی‌تونی راحت شخصی‌نویسی داشته باشی و کلی اگر و اما و چارچوب واسه‌اش می‌ذاری... واسه خودت می‌ذاری. چرا آخه؟
از طرف دیگه، این نیاز به منتشر کردن حرف‌هامون توی فضای دیجیتال و پرهیز از گفت‌وگوی مستقیم از کجا ریشه گرفته؟
من روی کاغذ هم بخوام برای خودم بنویسم بازم سانسور می‌کنم:| البته یه دلیلش هم اینه که شاید یکی برداشت خوند اصلا!
خودِ شما چرا وبلاگ دارین وقتی نمیخواین حرفاتون جایی منتشر شه ؟
حس می‌کنم راه گفت‌وگو بسته‌ست. گفت‌وگو با دیگران، با خودمون، با آسمان. درحال فراریم از مواجه‌شدن با خودمون. من یک‌مدت خیلی تلاش کردم خلاف این جریان حرکت کنم و گفت‌وگو بسازم. داغون شدم ولی. :|
شاید حس میکنیم اینجا به خودسانسوری کمتری نیاز داریم و حرفمون بیشتر فهمیده میشه.
نمیگم کاملن. تا حدودی. هیچ فضای ایده‌آلی وجود نداره
چون ریسکِ مجازی نوشتن از ریسک جایگاه دادن به آدمها تا حد گفتگوی بی پرده، کمتره... آدمها میتونن از حرفات دشنه بسازن و توی قلبت فرو کنن. گاهی حتی ناخواسته
