چه اسم زیبایی داره این خورشید ما: مهر، که خودش می‌سوزه و ما رو می‌سازه.
به نظرم به شکل عجیبی نماد رحمت واسعه‌ی خداونده، طوری که هر روز که یه پرتویی رو ازش می‌بینی، می‌تونی از ته دل خدا رو شکر کنی.
این عکس یکی از تصاویر زمینه‌ی ایمیلم هستش که تقریبا هر وقت میاد روی صفحه منو مبهوت می‌کنه. فکر می‌کنم خیلی حرف بزرگی باشه اما اگر قرار باشه ستاره‌ام رو خودم انتخاب کنم، انتخابم غیر از خورشید نخواهد بود.
دوست دارم در مورد کلمه‌ی مهر بیشتر بنویسم، اما باشه زمانی که کتاب‌ها و مطالب بیشتری در موردش خوانده باشم.
